Griekenland – Venema-zaak

Een repatriering van twee kinderen van Griekenland naar Nederland.

Aan de lezer,

Dit is een stukje emotioneel schrijven van mij, maar ik zal proberen het in een paar alinea’s weer te geven.

Na tien jaar getrouwd te zijn geweest met een Griekse man, en ook woonachtig te zijn geweest in Griekenland ( en aldaar twee kinderen te hebben gekregen ) ben ik na die tien jaar door allerlei problemen ( met namel financiële ) met uitdrukkelijke toestemming van mijn ex-man, met onze twee kinderen vertrokken naar Nederland, voor een beter leven, een betere toekomst.

Ik en mijn ex-man hadden toen allebei nog het ouderlijk gezag, omdat er toen geen aanleiding was om het volledig gezag op te eisen. Wij hadden namelijk nog redelijk goed contact.

Mijn ex-man kwam naar Nederland om de kinderen te zien, en omgekeerd gingen zij de allereerste zomervakantie naar Griekenland op vakantie. Echter, de tweede zomervakantie, toen onze kinderen daar weer heen gingen, destijds respectievelijk 5 en 9 jaar, bracht mijn ex-man de kinderen, onze zoontjes, niet terug.

Na een hevige strijd in Nederlandse en Griekse rechtbanken en ondanks goedbedoelde hulp van de Nederlandse en Griekse ministeries kwam ik geen stap verder. Mijn kinderen kenden zelfs bijna geen Nederlands meer, en begonnen door het getrek van de familie aldaar steeds banger te worden om hun mening te uiten. Het werd steeds moeilijker voor mij om ze op een normale manier terug te krijgen.

Telkens weer werden rechtzittingen verplaatst naar een paar maanden later, en ik gaf de moed op om nog langer te wachten. Mijn kinderen waren inmiddels zodanig gehersenspoeld dat ik zelfs naar de kinderbescherming in Griekenland ben gestapt. Ook zij hebben niets voor mij kunnen doen. Mijn kinderen hadden bij de kinderbescherming wél duidelijk aangegeven terug te willen naar Nederland, maar werden iedere keer weer door de familie aldaar gewezen op het feit dat Nederland een slecht land is enzovoorts. En zo bleef het maar voortduren. Ook bij de Griekse rechtbank waren mijn kinderen bang om hun mening te geven, want dan kwam de familie erachter wat ze hadden gezegd, en daar waren zij doodsbang voor.

Toen kwam ik in contact met het programma Tros TV Vermist. Ik ging ook regelmatig naar Den haag om voor de regeringsgebouwen samen met andere ouders te demonstreren tegen internationale parentale kinderontvoering. Daar kwam ik in contact met de oprichter van deze organisatie, het IECK. Zodoende hoorde ik wat hij voor mij kon betekenen. Er was weer hoop. Hij!, gaf mij hoop. Na meerdere keren in contact te zijn geweest met hem, besloot ik om zijn hulp in te schakelen. Ik vertrouwde hem, niet in de laatste plaats omdat zijn kinderen óók ontvoerd zijn geweest, en hij ze succesvol heeft weten terug te halen.

Het IECK heeft mij toen geholpen om mijn kinderen terug te krijgen. Eindelijk na twee jaar tijd ellende en wachten kon ik dankzij deze organisatie mijn kinderen terughalen naar Nederland. Mijn kinderen vonden de oprichter een geweldig persoon, die heel lief en vriendelijk naar mijn kinderen toe is geweest. Wij hebben samen de kinderen op een heel rustige wijze teruggehaald naar Nederland. Zonder hem was dit hoogstwaarschijnlijk nooit gebeurd, en had ik nog jaren moeten wachten, totdat mijn jongens de leeftijd hadden bereikt waar ze duidelijk voor hun mening konden uitkomen, zonder beïnvloeding van buitenaf.

Nu zijn we gelukkig in Nederland, mijn kinderen maken het goed. En inmiddels gaan ze weer naar Griekenland op vakantie. Na heel wat over en weer gepraat met mijn ex-man. Ook heb ik inmiddels het volledig gezag. Mijn ex-man heeft veel spijt en beseft gelukkig dat dit nooit had moeten gebeuren, maar het is wel gebeurd, en het zal altijd een wond achterlaten. Gelukkig zijn mijn kinderen nu op een leeftijd dat ik geen angst meer heb.

Ik ben altijd voorstander geweest dat kinderen beide ouders moeten blijven zien. Maar er zijn wel een paar jaartjes overheen gegaan voordat ik ze daar weer naar toe liet gaan.

Gelukkig kan ik weer ademen. Met dank aan het IECK.